گردیده‌ام ملول ز هر قصه ای ‌دگر

گو قصّه گو حکایت سنگ و سبو کند

وقت نماز ظهر و قدقامت الصلوه

تا قوم قبله  گمشده را روبرو   کند

نایی ندارد اسمعیل عطش آه تا   

آب وضو برای ‌پدرجستجو کند.

                    
مسجد و نینوا ،همه جا عاقبت حسین (ع )

تدریس معرفت به شما با وضو کند.

اینک سپر، قنوت ، مریزاد دستتان

زین فوج تیر هرزه که هی های و هو کند.

آن  سجده مطّول ختم رُسُل و تو

کو آن قلم که وصف تو را بازگو   کند.

ای آه از آن دمی که تشهد فر‌ا رسد

نشتر  به قلب زاده  ز‌هر‌ا فرو کند.

شاید به السلام علیکم دهدخدا

مهلت برای قلب هر آن کس که رو کند.

حرفی نمانده است بگویم ‌ولی لبم

افشای راز اشک مرا کو به کو   کند.